واژه های از جنس آسمان

پشت خورشید...

به پناه نشسته بود...

مچاله، چون آدمی که...

عاشق شده...

لحظه هایش دردناک بودند...

این را می شد از...

حالت دست هایش خواند...

مثل تمام شعر های که می خواند...

انگار سوخته باشد...

حالت دست هایش به جدا...

در صورتش هنوز...

زبانه های آتش می سوختند...

می گویند از درون پوسید...

اما من می گوییم از درون سوخت...

نه یک بار...

که هزاران در هزاران بار...

برایش چند قطره اشکی ریختم...

شاید هم برای خودم...

من به اندازه او نمرده ام...

حتی به اندازه او نسوخته ام...

جنس جنونش را اما...

احساس می کنم که می شناسم.‌..

شاید چون بارها...

تا مرزش رفته ام و برگشته ام...

چنان آسمان را...

به هم می فشارم...

که گویی سقوط ابر قطعی است...

تمام زمین را...

پر کرده اند از ابرهای خاکستری...

شاید این بار ابرها...

از زمین سمت آسمان باریدند...

*

از چشم های باد...

حرف های تازه ای می توان خواند...

از دستان صبح...

در کرانه دور خون می چکید...

گویی خورشید تمام شب را...

در انتظار آسمان...

خون گریسته بود...

*

گاهی یک خاطره...

از عمق دیروز ها...

با پاهای خود می آید تا...

ثابت کند که دوستی...

نمرده است و...

جای زیر خاکستر...

همیشه روشن بوده است...

آدم ها که سرد می شوند...

حس مرگ خواهند داد...

و آدمی برای خداحافظی...

باید در سوگ بنشیند...

وگرنه سال های سال منتظر خواهد ماند...

منتظر اتفاقی که هرگز نخواهد افتاد...

مگر مرگ را می تواند برگرداند...

قلب آدمی...

تا وقتی به عشق گرم است...

تاپ تاپ می زند...

همین که مُرد...

دیگر صدایش را کسی نخواهد شنید...

حتی اگر سال ها...

صاحبش را زنده نگه دارد...

سرد شده...

سرد سرد سرد...

انگار هیچ وقت خورشید نتابیده...

انگار نه انگار تابستان است...

انگار قلب آسمان مرده باشد...

نه تپشی و نه صدایی...

حالا دیگر باید مطمئن بود که کسی...

از دل آسمان رفته...

همیشه...

همان زمان که فکر می کنی...

همه چیز در حال بهتر شدن است...

ناگهان خلاف آن...

اتفاقی خواهد افتاد که...

دور از انتظار است...

و آنجا خواهی فهمید هیچ چیز...

هیچ وقت درست پیش نخواهد رفت...

چون مرگ...

حتی می تواند در زندگی ...

آدم ها را در بر گیرد...