واژه های از جنس آسمان

وسعت انسان ها

a1irez1 a1irez1 a1irez1 · 1401/01/09 21:36 ·

دلتنگی انسان ها را...

اگر در زمین بکارند...

دیگر چیزی در آن نخواهد رویید...

اگر به آسمان ببرند...

دیگر شب و روز معنی نخواهد داشت...

هیچ کس جز خود انسان ها...

این حس را تحمل نخواهد کرد...

که وسعت انسان ها بی انتهاست...

 

بی خود نبود که...

از بین تمام هستی...

بار امانت را به انسان ها سپردند...

دل انسان ها می تواند بسیار گسترده باشد...

و هم زمان این قدر کوچک...

که برای همه عمر...

فقط برای یک نفر باشد...

و بعد از او دیگر جای نداشته باشد...

 

دنیا مگر چقدر وسعت دارد...

که انسان مدام بخواهد...

در آن تغییر مکان بدهد...

اصلا مگر برای آن که...

در دلی جایی ندارد فرقی می کند...

کجای این دنیا دلتنگ بماند...

آواره تر از آدم تنها...

حتی در خانه خودش، وجود ندارد...

بار امانت

a1irez1 a1irez1 a1irez1 · 1400/05/23 18:54 ·

ستاره باران است...

آسمان را...

هرگز اینطور...

اشک بار ندیده بودم...

اشک های برقدار...

که در حال سقوط هم...

انگارجان دارند... 

و چیزی...

هنوز در آن ها می درخشد...

 

می دانی...

حتما این ها عاشق اند...

که در لحظه های آخر...

هنوز نور امیدی در آنها می درخشد...

انگار در مراسم تشییع خود...

خودشان...

برای خودشان اشک می ریزند...

 

درد زیستن...

برای آدمی سنگین بود...

چرا باید...

بار امانت را به دوش می کشید...

مگر از کوه هم سنگ تر بود...

که زیر این بار...

نشکند و خرد نشود...

مگر آدمی را...

نشکن ساخته بود خدا...