دلتنگی انسان ها را...
اگر در زمین بکارند...
دیگر چیزی در آن نخواهد رویید...
اگر به آسمان ببرند...
دیگر شب و روز معنی نخواهد داشت...
هیچ کس جز خود انسان ها...
این حس را تحمل نخواهد کرد...
که وسعت انسان ها بی انتهاست...
بی خود نبود که...
از بین تمام هستی...
بار امانت را به انسان ها سپردند...
دل انسان ها می تواند بسیار گسترده باشد...
و هم زمان این قدر کوچک...
که برای همه عمر...
فقط برای یک نفر باشد...
و بعد از او دیگر جای نداشته باشد...
دنیا مگر چقدر وسعت دارد...
که انسان مدام بخواهد...
در آن تغییر مکان بدهد...
اصلا مگر برای آن که...
در دلی جایی ندارد فرقی می کند...
کجای این دنیا دلتنگ بماند...
آواره تر از آدم تنها...
حتی در خانه خودش، وجود ندارد...