واژه های از جنس آسمان

درونم خالی است...

گاهی فکر می کنم که...

هیچ چیز وجود ندارد...

و همه چیز در حد هواست...

با این تفاوت که...

فقط تصور می شود...

آن هم با تصویری که...

فقط قابل دیدن است...

و در واقع همینطور است...

ما فقط در تصورات خود...

زندگی می کنیم...

خارج از تصور ما...

چیزی قابل لمس نیست...

هر چه هست در ماست...

حتی کلمات و نام ها....

که برای بیان به کار می بریم...

چه بیهوده...

در میان این همه تصویر...

در آسمان و ماه...

به دنبال تصویر آدم ها هستیم....

آدم های که خود را...

برای ما کشتند و رفتند...

و تنها یک تصویر از آنها مانده...

که آن هم واقعیت ندارد...

در تصویر آئینه...

اکنون من کدامم...

تمام تصاویری که دیده ام...

روزی گرد هم جمع خواهند شد...

تا از کسی بگویند که...

دیگر نیست...

و آن تصویر آخر...

صامت خواهد بود...

*

همه فراموش خواهند شد...

حتی این من اکنون...

آلبوم تصاویر را...

هرگز ورق نخواهم زد...

تا همه غریبه شوند...

حتی من دیروز‌...

آدم ها هر روز می آیند و می روند...

آن که می ماند هم روزی رفته...

*

من اگر هزاران چهره...

در خاطرم داشته باشم...

باز یک تصویر را...

از میان آن هزاران چهره خواهم شناخت...

آن که در خاطر سی و نه سالگی ام ماند...

و من آن روز که...

با تمام آن هزاران چهره ملاقات کنم...

به دنبال سی و نه سالگی ام خواهم گشت...

عشق سایه ندارد...

می آید...

دچار می کند...

و تا همیشه خواهد ماند...

حتی اگر کسی نفهمد که تو عاشقی...

حتی اگر خودت نخواهی عاشق بمانی...

و حتی اگر او نخواهد...

تو عاشقش باشی...

فصل عشق که بگذرد...

دیگر بر نخواهد گشت...

اما آدم های عاشق...

هر چند کوتاه...

از دور یا نزدیک...

به فصل عشق بر خواهند گشت...

هر چند که از فصل عشق...

فقط یک تصویر مانده باشد...

فصل عشق...

می تواند کوتاه باشد...

یا ادامه دار...

همه چیز دست خود آدم هاست...

که چطور با هم کنار بیایند...

و نگاهشان چقدر خالص باشد...

و تا چه زمانی خالص بماند...

من باور نمی کنم هرگز...

که عشق هم بمیرد...

فقط کم رنگ می شود...

از بس که آدم ها می ترسند...

به عشق فکر کنند...

پس در ظاهر هم که شده...

سعی می کنند عشق را فراموش کنند...