کهکشان ها چنان از هم دور هستند...
که حتی وجود فاصله ها...
در آن از یاد خواهد رفت...
و در زمانی دیگر به یاد خواهد آمد...
آن هم در حد یک تصویر کلی...
که تمام جهان در آن...
به اندازه یک ذره هم...
به چشم نخواهد آمد...
آدم ها چه کوته عمر می کنند...
انگار پلک زدنی است ناقص...
از میلیارد ها سال...
که در ابتدای همان پلک زدن...
از یاد رفته اند...
انگار قرار نیست جهان کسی را...
به این زودی ها به یاد بیاورد...
مگر عشق را که همیشه ماندگار است...
چه سخت است...
از میان میلیارد ها سال...
در انبوه عظمت جهان...
گردی سوار بر خیالش...
به دنبال کسی باشد که...
در مقایسه با عظمت جهان دیگر وجود ندارد...
اصلا چگونه می توان خود تاریک را...
در میان انبوه نورهای دور پیدا کرد...