بی صدای بی صدا
دیگر از هیچ کجا...
هیچ صدایی نمی آید...
سکوت مطلق است جهان...
با کنش ها و تقلا های بیهوده...
کلمات مرده اند بی صدای بی صدا...
هستند و می آیند...
اما در سکوت محض...
گویی هیچ زمانی صدا نداشته اند...
من چه بیهوده...
منتظر اعجاز کلمات بودم...
و کلمات چه راحت گُنگ شدند...
در این سکوت...
فریادی نهفته بود...
به گستردگی جهان...
اما حالا تمام عالم پر شده از...
کلماتی که تاثیرشان از دست رفته...
هنوز هم...
به کلمات ایمان دارم...
که اگر نداشتم دیگر هرگز...
نمی نوشتم...
می دانم روزی بار دیگر...
تاثیر صدایشان...
گوش عالم را پر خواهد کرد...
و بار دیگر جهان را خواهند گرفت...