روزها درد می کشند...
به هر که می گویم...
می گوید بهار است و آغاز فصلی جدید...
انگار کسی از رویای روزها...
در این دنیا با خبر نیست...
انگار همه فراموش کرده اند که...
زندگی کوتاه است...
و در همین فصل ها خلاصه شده...
چرا کسی نمی فهمد...
جوانه زدن در سرما...
آفتابی و ابری شدن گاه و بی گاه...
سوزهای دم به دم...
رگبارهای بی امان...
زجه آسمان در آغاز بهار...
چشم های بلند انتظار در امتداد غروب...
همه و همه این ها نشانه عشق است...
انسان ها سزاوار تنهایی اند...
برای اینکه به فردا نمی اندیشند...
همه حواسشان به دیروز است...
اگر هم به فردا فکر کنند...
رد پای گذشته را می توان در آن دید...
انسان ها هیچ وقت تنها...
با خود به فردا نرفته اند...
تا از تنهایی خود عبرت بگیرند...