آدم چروکیده

a1irez1 a1irez1 a1irez1 · 1401/01/30 21:35 ·

ماه در قاب پنجره...

پشت تکه های مرئی ابر...

از لابه لای درختان دوردست...

به یاد کسی خون می بارد...

و من درنگی می کنم...

تا تصویر کسی را در آن بجویم...

اما به خودم می رسم...

وقتی که دیگر او نیست...

 

از حالا به بعد...

رو به نقصان است...

چون من و تو...

با هر گام و هر روزی که می گذرد...

چیزی از ما کم خواهد شد...

این نقصان سال ها بعد خود را...

در غالب آدمی چروکیده...

در قاب آئینه به چشم خواهد آمد....

 

و شاید هم...

یکی از نشانه هایش...

فراموشی باشد...

آن گاه که هجوم خاطرها...

در ما طوفانی به راه خواهند انداخت...

و تنهایمان خواهند گذاشت...

آنچنان که سال ها پیش تنها مانده بودیم...

بی آن که بدانیم در ما چه اتفاق افتاده...