شب و جاده...
تو و جاده...
باران و جاده...
می بینی جاده ها تا کجا کشیده شده اند...
همین که قدم بر می داری...
یا حتی رویایی را از سر می گیری...
پا در جاده می گذاری...
انگار آدمی همیشه در حال رفتن است...
به آدم ها حق می دهم...
اگر گفتند خداحافظ...
لبخند می زنم...
چون یاد گرفته ام که...
رفتن حق هر کسی است...
آدم ها با هر رفتاری...
حالا برایم قابل احترام هستند...
جاده ها را...
کم کم درک می کنم...
و رفتن برایم دیگر پیچیده نیست...
صبور تر از همیشه...
در جاده ها قدم می گذارم...
انگار من هم...
جزئی از همین جاده ها شده ام...
که رفتن آدم ها را همیشه تاب آورده اند...