بازی
·
1400/03/18 19:08
· خواندن 3 دقیقه
چنان در تپش یک رویا...
غرق شده ام که...
تا ابد هم جان به در نخواهم برد...
گویی کسی مرا...
از دورترین نقطه زمین...
صدا می زند...
و من به هر طرف که می چرخم...
کسی را نمی بینم...
صداهای زیادی...
در من می لولند...
که همه آنها آشنا هستند...
و من...
تنها غریبه این ماجرا هستم...
که کسی را به خاطر نمی آورم...
جز همان یک نفر...
که انگار او هم مرا به خاطر نمی آورد...
بازی بدی بود...
این که من چشم بگذارم...
و او برود...
انگار نه انگار که من هم...
دلم می خواست او هم باشد...
که با هم تا انتهای این بازی...
می دویدیم...
جدا از این که یادمان بماند...
که چه کسی باید...
در نوبت بعدی چشم بگذارد...
بی آن که اضطراب رفتن باشد...
اما من هنوز و همیشه...
زیر همین درخت انتظار...
منتظر خواهم ماند...
تا بگویم...
تو اگر چشم می گذاشتی...
من هرگز نمی رفتم...
حتی اگر هزاران بار...
این بازی را به تو می باختم...
چون که من یک بار برای همیشه...
دلم را به تو باخته بودم...