منظومه
·
1401/04/30 01:28
· خواندن 2 دقیقه
برای ماه می نویسم...
برای او که هر شب...
از پنجره اتاقم خواهد گذشت...
چه هوا صاف باشد چه ابری...
او حتما خواهد گذشت...
نمی دانم حواسش هنوز هست به من...
یا که نه...
اما من هرشب نگاهش می کنم...
دور است...
و در نیمه فاصله ها...
چشم هایم هرشب...
در آسمان دنبالش می کند...
و بر جستجویش ناخودآگاه اصرار دارد...
بودنش آرامم می کند...
و در نبودش پریشانم...
من به دیدنش عادت کرده ام...
همچنان برایش خواهم نوشت...
شاید هرگز منظومه ای نشود...
اما می دانم که روزی...
یکی از این نوشته ها...
در دلش اثر خواهد کرد...
و مرا به یادش خواهد آورد...
هر چند دیر، اما می خواهم بداند...
که فراموشش نخواهم کرد...
