نمی توان تنها...
در گستره یک آسمان...
به پرواز فکر کرد...
خصوصا وقتی بال های پروازت را...
قیچی کرده اند با...
فعل نبودن و رفتن...
انگار کسی که زورش بیشتر بود...
چیزی را که دوست داشتی از تو گرفته...
پرواز تنها در آسمان...
جز خیالی زودگذر نیست...
تمام آسمان را هم که...
طی کرده باشی...
باز یک گمشده هستی...
در این آشناترین سرزمینی که...
تمام عمر فکر می کردی...
آن را کامل شناختی...
هر آدمی، کودکی است لجباز...
که مشت هایش را گره کرده...
و در دست هایش...
نام های آشنا را سفت گرفته...
که نمی خواهد کسی آن را ببیند...
همان های را که جایی در این حوالی...
گم کرده و دستانش را خالی کرده اند...
اما باورش برای آدم های لجباز سخت است...