به آفتاب...
مجال حضور نمی دهد...
این‌قدر ابری و نمناک است که...
بعید نیست از...
حجم اندوه آدم ها...
تا عمق جانش نفوذ کرده باشد...
و این تکرار هزاران سال...
از این فصل در دفتر روزگار است...
آن زمان که...
آدمی را از خاک زمین می سرشتند...
مخالفت زمین بی دلیل نبود...
می دانست که این حجم از اندوه...
زمین را در هم خواهد فشرد...
نه فقط زمین...
که آسمان و هر چه در آن هست را...
خاکستری خواهد کرد...
رنگ ما آدم ها...
هیچ وقتی سفید یا سیاه مطلق نبوده...
ما آدم ها اغلب...
رنگ خاکستری داریم...
چه وقتی زنده ایم و لبخند می زنیم...
و چه زمانی که برای هم مرده ایم...
آری آدم ها...
خاکستری ترین رنگ عالم اند...