در چشم آدم ها...
یک شب این ستاره ها...
بلاخره فرو خواهند ریخت...
از آسمان به سوی زمین...
مثل گل برگ های اقاقیا...
از سرو خشک شده...
و آخرین زیبایی خود را...
نصیب زمین خواهند کرد...
باور کن فقط چند روز...
که بگذرد از آن حادثه سقوط...
روزها که روی هم تلنبار شوند...
دیگر کسی از آن اقاقی های که...
آخرین جیغ بنفش سرو بودند...
یاد نخواهد کرد...
آدم ها عادت کرده اند...
فقط به چشم های خود اعتماد کنند...
ستاره ها اما...
یک تفاوت بزرگ دارند با اقاقی ها...
که بعد از هر بار باریدن...
و هر شب می توانند تکرار شوند...
شاید فقط در چشم آدم ها...
من خودم شاهدم...
و این تکرار را...
با چشم های خودم دیدم...