و هر بهار...
دنیا تنگ و کوچک می شود...
انگار این فصل از سال...
بیشتر از هر فصل...
با خود دلتنگی به همراه دارد...
بی خود نیست که فصل شکفتن است...
از هر گوشه اش...
عشق سر بر می آورد...
در دلم چیزی می سوزد...
بیشتر از هر وقت دیگر...
از درون گر می گیریم و می سوزم...
شاید خاصیت بهار باشد...
شاید هم نه...
همان است که قرار است در فصل عاشقی...
شکوفه دهد و دوباره زنده گردد...
اما به امید چه کسی...
حس دلتنگی...
همراه دردی شیرین...
با هم و توأمان...
تمام وجود مرا مسخ کرده...
انگار زمین و آسمان هم...
مانند من بی قرار شده اند...
حال هوای من و این روزها...
دقیقا شبیه هم است...