روزنه ای از نور...
در میان دنیایی از تاریکی...
باعث جوانه زدن جان می شود...
نگاهش را دوست دارم...
مثل تکه ای از روح...
که اگر به نیمه جانی برسد...
زندگی را گرم نگه خواهد داشت...
و نه انگار که دیروزش خاکستری بود...
و چه زیباست...
خالق همه این جوانه ها...
که فقط با نگاهی...
به زندگی جان می بخشد...
آسمانش همیشه آبی است...
زمینش هم رو به سبز شدن می رود...
و درختانی که خمیازه می کشند...
در لا به لای کش و قوس های باد...
از اعجازش...
همین بس که...
در دل مرگ، زندگی را قرار داده...
و زمستان را...
به بوی گل و شکوفه آراسته...
در آخرین نفس...
چشم ها را...
به دیدن معشوق روشن کرده...
