هرگز لمس نخواهم کرد...
واژه هایی را که...
در چشم هایم نخواندی...
تا برای همیشه بکر بماند...
مانند سرزمینی کشف نشده...
مانند آسمان بلند و آبی...
که دست کسی به آن نرسیده...
از بس که قامتش بلند است...
واژه های دوست داشتن را...
نباید هرگز جار زد...
چون خیلی ها منتظرند...
تا با چشم های خود...
در آغوش بگیرند این واژه ها را...
این واژه ها باید ته چشم ها...
در عمق وجود هر فردی...
بماند، گاهی برای همیشه...
شاید آن گوشه از وجود هر آدمی...
که جایگاه این واژه هاست...
برای همیشه تاریک بماند...
اما بی شک روزی...
برای کسی روشن شده...
چون این واژه ها برای هر کسی نیست...
و هر کسی نمی تواند آن را...
در عمق چشم ها بخواند...