حادثه ای نیست برای سوگواری...
پایان فصل انتظار است...
قصه ای تازه...
بر سر شاخه های درختان...
در حال جوان زدن است...
روزها قد کشیده اند...
و پرنده ای که گذشت...
بر صفحه آسمان خطی مورب کشید...
هرچقدر هم که...
به تماشای قاب عکست بنشینم...
تو جز همان تصویر آخر...
نخواهی بود...
حتی بعد از خواندن شعر هایم...
حرف تازه ای نخواهی گفت...
هر حرفی هم که باشد...
من بارها در خلوت با خود گفته ام...
این را درک می کنم که...
سوگواری به پایان رسیده...
و بعد از این من فقط...
شب نشین این کلمات خواهم شد...
به بهانه ی شعر...
همچنان بر تن کلمات...
سیاه خواهم پوشید...
و باز از تنهایی و دلتنگی خواهم گفت...