و صدای فریادی که...
در تمام وجودم هست...
صدایی آشنا که...
پیامی ناآشنا همراه خود دارد...
من هرگز نفهمیدم...
چرا این صدا در من...
مثل یک زمزمه ادامه دارد...
یا که چرا مدام تکرار می شود...
میگن صداها محو نخواهند شد...
حتی اگر قرن ها بگذرد...
همچنان در جو باقی می ماند...
شاید سال ها و قرن ها بعد...
زمان تجزیه این صداها...
صدای مرا هم از میان بی شمار صدا...
تجزیه تحلیل کنند...
وقتی که نامت را مکرر صدا کردم...
بی شک برای هر صدایی...
معنایی وضع شده...
و برای هر پیامی، صاحب پیامی هست...
مثل زمزمه باد در گوش پنجره ...
یا اواز پرنده از لا به لای شاخه ها...
یا حتی نگاه سرشار از سکوت آسمان...
به ماه در امتداد شب...
و تو نشانه ای از همه این صداها هستی...