سکوت...
این زجر آدم ها را...
آیا کسی پاسخ نخواهد داد...
چرا گاهی خطوط منحنی زندگی...
به یک باره چند نفر را...
سر راه هم قرار می دهد...
تا شاهد رنج هم باشند...
من هر بار که...
درد را در آدم ها می بینم...
دلم به عمق درد آن ها...
از خودم می گیرد...
کاش می شد کاری کرد...
اما از من تنها...
چه کاری بر می آید برای آدم ها...
خصوصا وقتی که...
درد آن ها من هستم...
کاش حال آدم ها...
یک هوای ابری خاکستری بود...
که بعد از چند روز...
به یک باره صاف و آبی می شد...
اما اینطور نیست...
و حافظه آدم ها کوتاه نیست...
اگر هم از حادثه سکوت بگذرند...
آن را فراموش نمی کنند...